Όταν πρωτοεμφανίσθηκε η μετάλλαξη Όμικρον το τελευταίο δίμηνο του 2021, πολλοί στις αγορές την αντιμετώπισαν με την εξής λογική: Αν η Όμικρον δεν έχει σημαντική επίπτωση στο σύστημα υγείας και στην οικονομία, είναι ευκαιρία για αγορές μετοχών. Αν η Όμικρον έχει σημαντική επίπτωση στην οικονομία, η Fed, η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες θα επέμβουν, ρίχνοντας χρήμα στην αγορά, οπότε είναι πάλι ευκαιρία για αγορές μετοχών.
Και στις δυο περιπτώσεις, η σύσταση για αγορές βασιζόταν στην υπόθεση ότι ο πληθωρισμός θα υποχωρούσε αισθητά και οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες δεν θα χρειαζόταν να επέμβουν δραστικά. Αν όμως οι δαπάνες για αγαθά συνέχιζαν να αυξάνονται, ο πληθωρισμός θα κινείτο ανοδικά και η Fed τουλάχιστον δεν θα έμενε ασυγκίνητη. Με πληθωρισμό, η στρατηγική της ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική από τις μετοχές) δεν έβγαζε νόημα. Ο χαμηλός πληθωρισμός ήταν η αναγκαία συνθήκη για την ΤΙΝΑ.
Όλοι πλέον διαπιστώνουν ότι ο πληθωρισμός βρίσκεται σε πολυετή υψηλά επίπεδα, ενώ ένα μέρος της ρευστότητας που έχει διοχετευθεί στο χρηματοοικονομικό σύστημα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και νωρίτερα έχει φουσκώσει τις καταθέσεις νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Οι εισηγμένες εταιρείες που έχουν αρκετό ρευστό στους ισολογισμούς τους έχουν επιλογές. Μια τέτοια είναι να προχωρήσουν σε επαναγορά των μετοχών τους. Όμως, η επαναγορά σε υψηλές αποτιμήσεις δεν είναι καλή ιδέα. Εναλλακτικά, οι ίδιες εταιρείες θα μπορούσαν να διανείμουν μελέτες, όπως του Savita Subramanian της BofA, που δείχνουν πως εταιρείες των οποίων οι μετοχές επωφελούνται από τον πληθωρισμό τείνουν να έχουν υψηλότερη μερισματική απόδοση.
Ο πληθωρισμός επηρεάζει επίσης τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων. Αν τα αιτήματα για αύξηση μισθών αυξάνονται, η αύξηση των κεφαλαιουχικών επενδύσεων για βελτίωση της παραγωγικότητας είναι μια λύση. Ο Subramanian δείχνει ότι οι υψηλότεροι μισθοί τείνουν να οδηγούν σε αύξηση της παραγωγικότητας με μια μικρή καθυστέρηση στις ΗΠΑ. Ιδίως από εταιρείες που έχουν πολλά λεφτά στο ταμείο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι εταιρείες επιταχύνουν τις επενδύσεις που φέρνουν αυτοματισμό στην παραγωγή και μείωση του εργατικού κόστους.
Όμως, δεν είναι ο μοναδικός λόγος για επενδύσεις. Αρκετές εταιρείες προσπαθούν να φέρουν την παραγωγή πιο κοντά στην έδρα τους καθώς βιώνουν τα προβλήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας. Συνήθως, μια περίοδος υποεπένδυσης, όταν δηλ. οι νέες επενδύσεις υπολείπονταν των αποσβέσεων, συνήθως ακολουθούνται από αύξηση των επενδύσεων. Και το αντίθετο. Για χώρες όπως η Ελλάδα αυτό είναι καλό νέο, αλλά η απόσταση που θα πρέπει να καλυφθεί είναι μεγάλη.
Εδώ, η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων είναι μικρές ή πολύ μικρές, με βάση τα διεθνή στάνταρ. Δεν έχουν ικανοποιητική εταιρική διακυβέρνηση, πολλές δεν έχουν διαφανείς οικονομικές καταστάσεις και δεν πληρούν τραπεζικά κριτήρια για χρηματοδότηση. Επομένως, δεν είναι εύκολο να ξεκινήσουν επενδύσεις με στόχο τον αυτοματισμό της παραγωγής λόγω αυξήσεων μισθών ή για κάποιο άλλο λόγο. Μπορεί λοιπόν οι αυξήσεις μισθών να οδηγούν σε άνοδο των επενδύσεων σε άλλες χώρες, όμως είναι αμφίβολο αν συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα. Τουλάχιστον σε αξιοσημείωτο βαθμό.
Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.
