Ο Παναθηναϊκός που δεν θυμάται πως είναι ο Πρωταθλητισμός, πρώτα πρέπει να μπει στη διαδικασία του κυνισμού και μετά να σκέφτεται αν έπαιξε άσχημα παρά το γεγονός πως πήρε τη νίκη.
Είναι το φαινόμενο της ανυπομονησίας σε συνδυασμό με το στάτους του κλαμπ. Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το μέγεθός του υποχρεώνει να υπάρχουν απαιτήσεις. Να κάνει Πρωταθλητισμό, να κατακτά, να νικά τους πάντες, να το κάνει πειστικά, να μην έχει κακά διαστήματα στο παιχνίδι του. Προφανώς και μέσα απ’ την υπερβολή, η απαίτηση για όλα αυτά δείχνει το ποιος είναι ο σύλλογος.
Αλλά και πάλι, ξεχνάμε κάτι βασικό. Υπάρχουν εποχές και εποχές. Ο Παναθηναϊκός προέρχεται από μια περίοδο που η λέξη «Πρωταθλητισμός» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του. Το πιο κοντινό που είχε κάνει σε Πρωταθλητισμό, ήταν το σερί νικών του 2018-19, όπου η ομάδα ξεκίνησε με -6. Άρα η ικανοποίηση τότε αφορούσε στην απομάκρυνση των σύννεφων και της λογικής του «ρε μπας και κινδυνεύσουμε».
Ακόμη και την περασμένη σεζόν, 2η και 3η αγωνιστική ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε. Άρα από υπερβολικά νωρίς χάθηκε η όποια σκέψη για τίτλο και κυνήγι Πρωταθλητισμού. Συν το γεγονός πως η ομάδα «χτιζόταν» μέσα απ’ τους αγώνες. Και τώρα είμαστε σε διαδικασία «χτισίματος». Όχι της ομάδας βέβαια. Αυτή είναι εκεί, έτοιμη, με ποδοσφαιρικές αρχές, με ταυτότητα αγωνιστική, φιλοσοφία και χαρακτήρα. Με τον ίδιο προπονητή και αρκετά μεγάλο ποσοστό του ρόστερ να διατηρείται.
«Χτίζει» εμπειρία κι αυτοπεποίθηση το «τριφύλλι». Για να παίρνει τα αποτελέσματα με κάθε τρόπο. Χωρίς να είναι καλός, όπως έγινε με τον Λεβαδειακό. Χωρίς να του βγαίνει το ματς, όπως έγινε με τον Ιωνικό. Χωρίς να αφήνει περιθώρια στον αντίπαλο, όπως έγινε στον ΟΦΗ. Καταστάσεις που πρέπει να τις διδαχθούν οι «πράσινοι» στην πράξη κι όχι στην προπόνηση.
Πριν ένα χρόνο, η ομάδα μάθαινε να διαχειρίζεται αγωνιστικά κομμάτια. Πώς να αντιδρά σε κλειστές άμυνες, στην πίεση του αντιπάλου και πάει λέγοντας. Τώρα η διαχείριση έχει να κάνει με τον ίδιο σου τον εαυτό. Πώς να ανταπεξέρχεσαι κάθε δυσκολίας, ή κάθε κακής σου βραδιάς. Κυνισμός λέγεται. Να παίρνεις βαθμούς, να παίρνεις αυτοπεποίθηση, έτσι κι αλλιώς. Είσαι ή δεν είσαι καλός.
Στην οικονομία ενός Πρωταθλήματος, αυτά μετρούν. Ειδικά στην αρχή του. 9 βαθμοί, δηλαδή το απόλυτο. Θα μπορούσε να είναι με καλύτερο ποδόσφαιρο σαφώς. Το περιμένουμε κι αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα, με το καλό ποδόσφαιρο έρχονται ευκολότερα οι βαθμοί. Όμως να πατήσει γκάζι 1η αγωνιστική και να το αφήσει την τελευταία, δεν μπορεί ούτε η Μάντσεστερ Σίτι. Φανταστείτε λοιπόν ο Παναθηναϊκός που έτσι κι αλλιώς σε επίπεδο Πρωταθλητισμού με την τωρινή του μορφή, ακόμη… μπουσουλάει.
Αν πετύχεις τους στόχους σου, κανείς δε θα θυμάται αν έπαιξες καλά με τον Λεβαδειακό. Αν αποτύχεις, κανείς δε θα θυμηθεί μια καλή εμφάνιση που από ατυχία ή απροσεξία δεν πήρες τους βαθμούς. Η σκληρή αλήθεια αυτή είναι. Ο Παναθηναϊκός έχει δυναμική. Μέσω αυτής του δίνεται η ευκαιρία να βρει τα πατήματά του στη διαχείριση του εαυτού του. Να καταλαγιάζει τον υπερβολικό ενθουσιασμό, να μην αφήνει να τον πάρει από κάτω η πρώτη «στραβή», να ξέρει να προχωρά για το επόμενο βήμα του «μαραθωνίου».
Πέρασαν ώρες από το ματς με τον Λεβαδειακό. Νίκησε ο Παναθηναϊκός 1-0. Τέλος. Ήδη το μυαλό, η ψυχή, το είναι των παικτών, πρέπει να βρίσκεται στην ΑΕΚ. Να αναπνέουν ΑΕΚ, να σκέφτονται ΑΕΚ, να ζουν για το ματς αυτό. Όχι επειδή είναι μεγάλο ματς. Ας ήταν η Λαμία στη θέση της ΑΕΚ, το ίδιο ακριβώς έπρεπε να συμβεί.
Επαναλαμβάνουμε, σαφώς και μέσα απ’ τη διαδικασία αυτή, είναι απαίτηση και η καλύτερη αγωνιστική εικόνα. Θα έρθει όμως. Μαζί με την επιστροφή των στόπερ, μαζί με τα χαφ που επιτέλους πρέπει να αποκτηθούν, μαζί με την είσοδο του Μπερνάρ. Μόνο αυτά αλλάζουν τελείως τον Παναθηναϊκό. Ήδη είναι -3 παίκτες που έχει στο ρόστερ του, συν τους 2 που αναμένεται να αποκτηθούν. Δεν είναι λίγο.
