Ο Στέφανος Κασσελάκης και ο καθρέφτης των άλλων
Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι οι επικριτές του, αλλά ότι τα πλεονεκτήματα του είναι ταυτόχρονα και τα μειονεκτήματά του. Και ότι οι άλλοι του επιτρέπουν να μετατρέπει τα μειονεκτήματά του σε πλεονεκτήματα.
Ένα υβριδικό μοντέλο διοίκησης του κόμματος εισήγαγε ο Στέφανος Κασσελάκης στην πρώτη ομιλία του στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Ο πρόεδρος θα έχει κινηματική δράση στην κοινωνία και οι βουλευτές θα δίνουν τον δικό τους αγώνα στη Βουλή με επικεφαλής τον Σωκράτη Φάμελλο. Το μοντέλο του δισυπόστατου κόμματος είναι πρωτόγνωρο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά έτσι κι αλλιώς όλα όσα κάνει ο Κασσελάκης δεν είναι τα αναμενόμενα από έναν πολιτικό αρχηγό, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αποστρέφεται τις ανατροπές.
Είναι, όμως, φανερό ότι ο νέος πρόεδρος και το κόμμα δεν έχουν βρει ακόμα κοινό βηματισμό. Από τις funky ενδυματολογικές επιλογές του μέχρι τον τρόπο που αναλύει σε βετεράνους συντρόφους του τι εστί Αριστερά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να είναι από άλλο ανέκδοτο. Πως θα συμπορευτούν πρόεδρος, βουλευτές και κόμμα είναι ασαφές. Για παράδειγμα, όταν έλεγε «εμείς οι 48 απέναντι στους 158 «άριστους», λίγοι, οι απόλυτα δικοί του, βουλευτές χειροκρότησαν.
Διαβάστε επίσης: Cyber Sex: Γιατί οι Έλληνες το λατρεύουν;
Η εικόνα δεν παρέπεμπε στο «συμπαγές αντιπολιτευτικό μέτωπο», το επανερχόταν συνεχώς στην ομιλία του Κασσελάκη. Η αριστεροσύνη μοιάζει πάνω του σαν ρούχο δανεικό. Ήθελε πάντως τσαγανό να στηθεί απέναντι σε ένα σώμα που τον περιμένει στη γωνία να κάνει το μεγάλο λάθος. Τα 16 λευκά στην ψηφοφορία για τη σύνθεση του νέου προεδρείου της ΚΟ δεν εξέπληξαν κανέναν, απέδειξαν αυτό που όλοι γνωρίζουν, τον βαθύ διχασμό του ΣΥΡΙΖΑ. Οι της «Ομπρέλας» αντί να ξινίζουν θα ήταν πιο χρήσιμο να αναρωτηθούν γιατί έχασαν το κόμμα μέσα από χέρια τους από έναν άγνωστο που στις αρχές του καλοκαιριού δήλωνε ότι δεν σκόπευε να μείνει στην Ελλάδα.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής απέφυγε τις ανεπανόρθωτες γκάφες, αν και ακόμα δεν έχει ξεδιαλύνει τι ακριβώς είναι. Σίγουρα δεν είναι κλασικός αρχηγός ούτε κλασικός πολιτικός ούτε κλασικός αριστερός. Δεν έχει βρει τη θέση του στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά ούτε και στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι σαν να διάλεξε μια ωραία βιτρίνα επειδή δεν μπορούσε να αντέξει την εικόνα του εαυτού του στον καθρέφτη. Και τώρα δεν αντέχει ούτε τη βιτρίνα.
Ο στενός περίγυρός του δεν είναι νέος, ελκυστικός, ριζοσπαστικός. Αποτελείται από τα πρόσωπα του διχασμού, της αχρείαστης τοξικότητας και του τυφλού ρεβανσισμού που αποδοκίμασε επανειλημμένα η κοινωνία. Και ο ίδιος κάποιες στιγμές συμπεριφέρεται όχι σαν καλόβολο «αμερικανάκι», αλλά σαν ψώνιο εξ Αμερικής, ένας σταρ που θα ήθελε να είναι ροκ. Η «ανθρωπιά» που επικαλείται, δεν είναι πολιτική θέση, είναι στάση ζωής η οποία μπορεί να διαπερνά και την πολιτική, αλλά δεν την ορίζει μονοσήμαντα. Πώς κάνεις πολιτική με την ανθρωπιά όταν η ΕΚΤ ανεβάζει τα επιτόκια, όταν σε απειλεί ο Ερντογάν, όταν η Κίνα πιέζει με αιχμή την Cosco, όταν η ΕΕ καθυστερεί να πάρει αποφάσεις ή κάνει τα στραβά μάτια, όταν οι κερδοσκόποι ανεβάζουν υπέρμετρα τις τιμές;
Διαβάστε επίσης: Φοιτητική στέγη: Τα ενοίκια και οι τιμές ανά πόλη στην Ελλάδα
Κανένας δεν τον ρώτησε για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Ούτε για την οικονομία, για να δούμε πόσο την παίζει στα δάχτυλα, όπως ισχυρίζεται, ούτε για την εξωτερική πολιτική. Ο εαυτός του σκεπάζει τα πάντα. Έχει καταφέρει να περιστρέφεται ο κόσμος γύρω από τη ζωή και τις επιλογές του και να ξεφεύγει, αζημίως, από τα δύσκολα, και κυρίως από όσα αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση του με αυτόν. Το μόνο μεγάλο θέμα στο οποίο καλείται συνεχώς να απαντήσει είναι η θέση του για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Ο Κασσελάκης δεν είναι αφελής, κλόουν, γελοίος, και διάφορα άλλα που του έχουν προσάψει. Μπορεί σε ορισμένους να μην αρέσει. Αλλά είναι ένας προφανώς έξυπνος άνθρωπος, ακομπλεξάριστος, προσαρμοστικός, ο οποίος σε προσωπικό επίπεδο δείχνει ότι δεν θέλει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Είναι αυτός που είναι. Με τον Τάιλερ, τη Φάρλι και τα όνειρά τους. Στη συνέντευξη με τον Σταύρο Θεοδωράκη είπε τις αλήθειες του ακόμα και για δύσκολα προσωπικά ζητήματα, όπως ήταν ο τρόπος που ανακοίνωσε αρχικά στη μητέρα του και έπειτα στον πατέρα του ότι είναι ομοφυλόφιλος και ερωτευμένος. Αυτό δεν ήταν προϊόν μάρκετινγκ, ήταν ένας άνθρωπος που πάλεψε με τους δαίμονές του και κατάφερε να βρει την ισορροπία του.
Επικρίθηκε επειδή είπε ότι με τον σύντροφό του θέλουν να αποκτήσουν δύο αγόρια, που θα είναι η συνέχειά τους, με παρένθετη μητέρα. Πόσα στρέιτ ζευγάρια δεν κάνουν τα ίδια σχέδια, δεν εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο για τα μελλοντικά παιδιά τους και δεν καταφεύγουν σε διάφορες λύσεις, και σε παρένθετη μητέρα, για να κάνουν οικογένεια; Είναι βαθιά υποκρισία να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε μια κοινωνική πραγματικότητα ή να φορτώνουμε στα γκέι ζευγάρια τερατώδεις απόψεις, όπως ότι επιλέγουν την ευγονική ή ότι αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν αναπαραγωγικές μηχανές, μόνο και μόνο επειδή είναι ζευγάρια ανδρών. Αν όλοι οι άλλοι ήταν τόσο προοδευτικοί δεν θα γέμιζαν τις κλινικές εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Διαβάστε επίσης: Όταν περισσεύει ο κυνισμός
Το πρόβλημα του Κασσελάκη δεν είναι οι επικριτές του, αλλά ότι τα πλεονεκτήματα του είναι ταυτόχρονα και τα μειονεκτήματά του. Και ότι οι άλλοι του επιτρέπουν να μετατρέπει τα μειονεκτήματά του σε πλεονεκτήματα. Γιατί ονειρεύεται γιούς και όχι κόρες; Ποια θα είναι κατά την αντίληψή του η σχέση του με τις βιολογικές μητέρες των παιδιών του; Τι σημαίνει για εκείνον παρένθετη μητέρα; Δεν ξέρουμε, γιατί δεν ρωτήθηκε. Τελικά, μετά αντιδράσεις, αναγκάστηκε να δώσει ο ίδιος εξηγήσεις.
Για την περιουσία του μας είπε ότι δεν χρειάζεται να δουλέψει ξανά και ότι συνεχίζει να έχει μια εταιρεία στην Αμερική. «Που είναι το πρόβλημα;» αναρωτήθηκε. Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών, είναι η απάντηση, και στους περιορισμούς των βουλευτών για συμμετοχή σε εταιρείες και κατοχή μετοχών. Η πολιτική του διαδρομή ήταν μια τεθλασμένη γραμμή από τον Γιώργο Παπανδρέου, στον Κυριάκο Μητσοτάκη και έπειτα στον Αλέξη Τσίπρα. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε με ποια κριτήρια έκανε τις επιλογές αυτές, αλλά επίσης δεν ρωτήθηκε.
Πότε θεωρεί ότι θα έχει περάσει ένας εύλογος χρόνος για να κριθεί; Που βάζει ο ίδιος τον πήχη; Στις ευρωεκλογές; Στις εθνικές εκλογές; Κανένας δεν ρωτάει, σαν να του δόθηκε μια ιδιόμορφη περίοδος χάριτος χωρίς τέλος.
Όποιος μιλάει με νέους σε ηλικία ψηφοφόρους του, ακούει αυτό που υποψιάζεται, ότι το κομματικό σύστημα τους κρατά αποκλεισμένους, ότι τους στερεί τη δική τους φωνή, ότι θέλουν κάποιον όχι απλώς για να το «ξεσκονίσει» αλλά για να το αλλάξει συθέμελα. Στον Στέφανο πρόβαλαν την απογοήτευση και την ελπίδα τους.
Μια νέα γενιά αθέατη μέσα στις πολλαπλές κρίσεις, η οποία έχει, σύμφωνα με τις έρευνες, ως προτεραιότητα τον ελεύθερο χρόνο και την ποιότητα ζωής και όχι τον πλουτισμό, με δυσεπίλυτα ζητήματα που ξεκινούν από την ψυχική υγεία και φθάνουν μέχρι τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά, αναζητεί τη δική της εκπροσώπηση. Η δαιμονοποίηση ή η γελοιοποίηση του Κασσελάκη πόσο θα βοηθήσει τους παραδοσιακούς πολιτικούς να προσεγγίσουν αυτή τη γενιά; Μόνο το TikΤοκ δεν φτάνει.
Πηγή
